ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;
Η καθημερινή επικαιρότητα είναι γνωστή και θλιβερά επαναλαμβανόμενη.Το κέντρο της πρωτεύουσας κλείνει σχεδόν καθημερινά, επεισόδια μικρής και μεσαίας έντασης μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας ξεσπούν σε σχεδόν εβδομαδιαία βάση, ενώ μια φορά τον χρόνο σχεδόν έχουμε ταραχές μεγάλης κλίμακας με σημαντικές καταστροφές. Οποτε δεν αποκλείουν τις εθνικές οδούς οι αγρότες, κλείνουν τα λιμάνια οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και όποτε ξεκουράζονται αυτοί, αναλαμβάνουν οι ψαράδες.Εχουμε φθάσει στο σημείο πλέον όπου μια μικρή ομάδα ανθρώπων,χωρίς καμία κοινή λογική,να απαγορεύει την είσοδο τουριστών απο κρουζιερόπλοια διασύροντας τη χώρα μας σ'ολόκληρο τον κόσμο. Σχολεία, πανεπιστήμια, υπουργεία (εσχάτως και ξενοδοχεία) καταλαμβάνονται με καταθλιπτική κανονικότητα. Γήπεδα, γειτονιές και ενίοτε κωμοπόλεις γίνονται βορά των χούλιγκαν. Συμμορίες αλλοδαπών μετατρέπουν περιοχές του κέντρου της πρωτεύουσας σε πεδίο μάχης, μέρα μεσημέρι. Το ερώτημα που αναγκάζεται να θέσει κανείς, σχεδόν σε καθημερινή βάση, δεν είναι καθόλου καινούργιο:
Ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο;
Υπάρχει ακόμη ελπίδα;
Ή μήπως το πολιτικό μας σύστημα βαδίζει ασυγκράτητο προς το χάος και την ανυποληψία;
Ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν νιώσαμε την ανάγκη τόσο πολλοί να συζητήσουμε πολιτικά. Ποτέ δεν αναστοχαστήκαμε τόσο επίμονα, ατομικά και συλλογικά, για λάθη, παραλείψεις και ευθύνες.Και ιδιαίτερα σε μία χώρα όπου ο δημόσιος διάλογος,ήταν,-και δυστηχώς- παραμένει άφαντος!
Ασφαλώς, όπως και σε άλλες σκοτεινές στιγμές της ιστορίας μας, η περισυλλογή αυτή θα μπορούσε να λειτουργήσει λυτρωτικά ως άσκηση αυτογνωσίας. Ομως η έλλειψη σαφούς προοπτικής εξόδου (αλλά και σοβαρότητας σε αρκετά πεδία) μετατρέπει τον θυμό σε αμηχανία και την απόγνωση σε αδράνεια.
Ομως ο ελληνικός λαός χρειάζεται κάτι πολύ ισχυρότερο και πολύ πιο χειροπιαστό από τις γενικόλογες εκκλήσεις για να αποκτήσει ξανά ο κόσμος αυτοπεποίθηση και ελπίδα. Κάτι που πολύ φοβούμαι ότι η σημερινή κυβέρνηση καθώς και τα υπόλοιπα κόμματα της βουλής αργούν εγκληματικά να καταλάβουν.Είναι αξιοσημείωτο ως και αστείο θα έλεγα, ότι οι σημερινοί βουλευτές, περιμένουν να βγεί η χώρα απο την κρίση μέσα απο ευχολόγια,αποδεικνύοντας μ αυτό τον τρόπο,ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων.Τα προβλήματα του κόσμου,δεν λύνονται με ευχές,αλλά με καινούριες-καινοτόμες ιδέες,που έχουν όμως βάση την κοινή λογική.Μια λέξη που ίσως να σας είναι άγνωστη,κ βουλευτές.
Η απότομη, μαζική μείωση εισοδήματος θέτει σε πρωτοφανή δοκιμασία την κοινωνία και κάθε άτομο. Ολοι περιμένουμε το αύριο να είναι χειρότερο από το χθες, είτε είμαστε εργοδότες είτε εργαζόμενοι, είτε φοιτητές είτε συνταξιούχοι, είτε υπάλληλοι του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα. Επειδή η πίεση δεν έρχεται από κάποιον εξωτερικό παράγοντα αλλά από τη χρεοκοπία του ίδιου του οικονομικού και πολιτικού μοντέλου μας, μπορούμε να ελπίζουμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις για να βγούμε από την κρίση. Αναγκαζόμαστε να «ζυγιστούμε», να δούμε ποιοι είμαστε, τι έχουμε να προσφέρουμε, πού μπορούμε να στηριχτούμε και πώς θα πετύχουμε την επιβίωσή μας. Η κρίση τάραξε τη ζωή όλων μας συθέμελα και μας οδηγεί σε νέα αντίληψη του εαυτού μας και της θέσης μας στην κοινωνία.
Ζούμε μια κρίση ταυτότητας σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Ο εργαζόμενος ζει με τον φόβο της απόλυσης ή τέτοιας μείωσης εισοδήματος που δεν μπορεί να προγραμματίσει ούτε τα αναγκαία, όπως την πληρωμή του ενοικίου ή της δόσης του στεγαστικού δανείου. Δεν γνωρίζει τίποτα για το αύριο, δεν ξέρει αν θα πάρει σύνταξη και αν αυτή θα αρκεί για να ζήσει αξιοπρεπώς. Οποιος έχει ακίνητο ξέρει ότι δεν μπορεί να το πωλήσει σήμερα στην αξία που είχε πέρυσι, αλλά ο ιδιοκτήτης κρατάει ψηλά την τιμή, παρόλο που φοβάται ότι αύριο αυτή που θα πετύχει θα είναι ακόμη χαμηλότερη. Ολοι παραμένουν παγωμένοι μέσα στην αμηχανία τους, περιμένοντας την πτώση, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στη χαμένη οικειότητα του παρελθόντος και τη βαριά σκιά του μέλλοντος. Πληρώνουμε υψηλές δόσεις για πράγματα που έχασαν την αξία τους...
Οι πολίτες βλέπουν τους εκπρόσωπους των θεσμών να ασχολούνται κυρίως με την προσπάθεια να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα: οι πολιτικοί τσακώνονται μεταξύ τους στις εξεταστικές επιτροπές, όχι για να δημιουργήσουν μια νέα πολιτική σκηνή, αλλά για να κερδίσουν πόντους στον στίβο της μικροπολιτικής και να κρατήσουν το άθλιο και σάπιο σύστημα όπως έχει· η Εκκλησία κάνει σαν να μην έχει λόγο να εμπλακεί στην ταραχή· οι δικαστικοί, οι δημοσιογράφοι και όλα τα συνδικάτα ασχολούνται πρωτίστως με τα δικά τους κεκτημένα και όχι με το τι συμφέρει την κοινωνία·(βλ ΠΑΜΕ στο λιμάνι με το ''Zenith'')στις ένοπλες δυνάμεις διπλασιάστηκε ο αριθμός αυτών που ζητούν πρόωρη σύνταξη, για να γλιτώσουν τις συνέπειες των μεταρρυθμίσεων· πολλοί πλούσιοι μεταφέρουν κεφάλαια στο εξωτερικό.
Δεν έχουμε πού να ακουμπήσουμε παρά ο ένας στον άλλον. Και αντί η μοναξιά αυτή να μας ενώνει, μας αποξενώνει ακόμη περισσότερο. Παραμένουμε θύματα των αδύναμων θεσμών, της έλλειψης προσωπικής πειθαρχίας και της ανομίας, που μας έφεραν έως εδώ.Οσοι έχουν κάτι φοβούνται πως θα το χάσουν, και οι άλλοι στερούνται πλέον ακόμα και το δικαίωμα στο όνειρο. Παντού κυριαρχεί η ανασφάλεια για το μέλλον και η καχυποψία για τους συμπολίτες μας.
Καθημερινά ακούμε για πολιτικούς,που εξελίχθηκαν σε κροίσους,που δεν ασχολήθηκαν με τα κοινά για να δώσουν,αλλά για να πάρουν.Και τα πήραν.
Καθημερινά ακούμε υπουργούς της παρούσας κυβέρνησης να πανικοβάλονται απο την έλειψη προγράμματος,και στόχων.
Η αξιωματική αντιπολίτευση,που θυμίζει φοιτητική παράταξη σε αμφιθέατρο και όχι κόμμα εξουσίας σε στιγμές ιστορικής κρίσης,και πιστή στη πάγια τακτική της άρνησης,χωρίς να φέρνει καμία καινούρια ιδέα στο τραπέζι,υιοθετεί πλήρως την αντιπολιτευτική τακτική του Πασόκ,επί εποχή Καραμανλή.
Και απο την άλλη ένα ΚΚΕ όπου θέλει κλείνει λιμάνια,πλατείες,και δρόμους,πάντα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Καταλήγοντας, επανέρχομαι στο εισαγωγικό ερώτημα. Αν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και στο πολιτικό σύστημα, δεν υπάρχει ελπίδα: η κατάρρευση θα είναι αναπότρεπτη. Δίχως άλλο, την κύρια ευθύνη τη φέρουν οι πολιτικοί,καθώς και το ίδιο το πολιτικό σύστημα,που περισσότερα κοινά έχει με την ολιγαρχία,παρά με την δημοκρατία.
Ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο;
Υπάρχει ακόμη ελπίδα;
Ή μήπως το πολιτικό μας σύστημα βαδίζει ασυγκράτητο προς το χάος και την ανυποληψία;
Ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν νιώσαμε την ανάγκη τόσο πολλοί να συζητήσουμε πολιτικά. Ποτέ δεν αναστοχαστήκαμε τόσο επίμονα, ατομικά και συλλογικά, για λάθη, παραλείψεις και ευθύνες.Και ιδιαίτερα σε μία χώρα όπου ο δημόσιος διάλογος,ήταν,-και δυστηχώς- παραμένει άφαντος!
Ασφαλώς, όπως και σε άλλες σκοτεινές στιγμές της ιστορίας μας, η περισυλλογή αυτή θα μπορούσε να λειτουργήσει λυτρωτικά ως άσκηση αυτογνωσίας. Ομως η έλλειψη σαφούς προοπτικής εξόδου (αλλά και σοβαρότητας σε αρκετά πεδία) μετατρέπει τον θυμό σε αμηχανία και την απόγνωση σε αδράνεια.
Ομως ο ελληνικός λαός χρειάζεται κάτι πολύ ισχυρότερο και πολύ πιο χειροπιαστό από τις γενικόλογες εκκλήσεις για να αποκτήσει ξανά ο κόσμος αυτοπεποίθηση και ελπίδα. Κάτι που πολύ φοβούμαι ότι η σημερινή κυβέρνηση καθώς και τα υπόλοιπα κόμματα της βουλής αργούν εγκληματικά να καταλάβουν.Είναι αξιοσημείωτο ως και αστείο θα έλεγα, ότι οι σημερινοί βουλευτές, περιμένουν να βγεί η χώρα απο την κρίση μέσα απο ευχολόγια,αποδεικνύοντας μ αυτό τον τρόπο,ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων.Τα προβλήματα του κόσμου,δεν λύνονται με ευχές,αλλά με καινούριες-καινοτόμες ιδέες,που έχουν όμως βάση την κοινή λογική.Μια λέξη που ίσως να σας είναι άγνωστη,κ βουλευτές.
Η απότομη, μαζική μείωση εισοδήματος θέτει σε πρωτοφανή δοκιμασία την κοινωνία και κάθε άτομο. Ολοι περιμένουμε το αύριο να είναι χειρότερο από το χθες, είτε είμαστε εργοδότες είτε εργαζόμενοι, είτε φοιτητές είτε συνταξιούχοι, είτε υπάλληλοι του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα. Επειδή η πίεση δεν έρχεται από κάποιον εξωτερικό παράγοντα αλλά από τη χρεοκοπία του ίδιου του οικονομικού και πολιτικού μοντέλου μας, μπορούμε να ελπίζουμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις για να βγούμε από την κρίση. Αναγκαζόμαστε να «ζυγιστούμε», να δούμε ποιοι είμαστε, τι έχουμε να προσφέρουμε, πού μπορούμε να στηριχτούμε και πώς θα πετύχουμε την επιβίωσή μας. Η κρίση τάραξε τη ζωή όλων μας συθέμελα και μας οδηγεί σε νέα αντίληψη του εαυτού μας και της θέσης μας στην κοινωνία.
Ζούμε μια κρίση ταυτότητας σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Ο εργαζόμενος ζει με τον φόβο της απόλυσης ή τέτοιας μείωσης εισοδήματος που δεν μπορεί να προγραμματίσει ούτε τα αναγκαία, όπως την πληρωμή του ενοικίου ή της δόσης του στεγαστικού δανείου. Δεν γνωρίζει τίποτα για το αύριο, δεν ξέρει αν θα πάρει σύνταξη και αν αυτή θα αρκεί για να ζήσει αξιοπρεπώς. Οποιος έχει ακίνητο ξέρει ότι δεν μπορεί να το πωλήσει σήμερα στην αξία που είχε πέρυσι, αλλά ο ιδιοκτήτης κρατάει ψηλά την τιμή, παρόλο που φοβάται ότι αύριο αυτή που θα πετύχει θα είναι ακόμη χαμηλότερη. Ολοι παραμένουν παγωμένοι μέσα στην αμηχανία τους, περιμένοντας την πτώση, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στη χαμένη οικειότητα του παρελθόντος και τη βαριά σκιά του μέλλοντος. Πληρώνουμε υψηλές δόσεις για πράγματα που έχασαν την αξία τους...
Οι πολίτες βλέπουν τους εκπρόσωπους των θεσμών να ασχολούνται κυρίως με την προσπάθεια να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα: οι πολιτικοί τσακώνονται μεταξύ τους στις εξεταστικές επιτροπές, όχι για να δημιουργήσουν μια νέα πολιτική σκηνή, αλλά για να κερδίσουν πόντους στον στίβο της μικροπολιτικής και να κρατήσουν το άθλιο και σάπιο σύστημα όπως έχει· η Εκκλησία κάνει σαν να μην έχει λόγο να εμπλακεί στην ταραχή· οι δικαστικοί, οι δημοσιογράφοι και όλα τα συνδικάτα ασχολούνται πρωτίστως με τα δικά τους κεκτημένα και όχι με το τι συμφέρει την κοινωνία·(βλ ΠΑΜΕ στο λιμάνι με το ''Zenith'')στις ένοπλες δυνάμεις διπλασιάστηκε ο αριθμός αυτών που ζητούν πρόωρη σύνταξη, για να γλιτώσουν τις συνέπειες των μεταρρυθμίσεων· πολλοί πλούσιοι μεταφέρουν κεφάλαια στο εξωτερικό.
Δεν έχουμε πού να ακουμπήσουμε παρά ο ένας στον άλλον. Και αντί η μοναξιά αυτή να μας ενώνει, μας αποξενώνει ακόμη περισσότερο. Παραμένουμε θύματα των αδύναμων θεσμών, της έλλειψης προσωπικής πειθαρχίας και της ανομίας, που μας έφεραν έως εδώ.Οσοι έχουν κάτι φοβούνται πως θα το χάσουν, και οι άλλοι στερούνται πλέον ακόμα και το δικαίωμα στο όνειρο. Παντού κυριαρχεί η ανασφάλεια για το μέλλον και η καχυποψία για τους συμπολίτες μας.
Καθημερινά ακούμε για πολιτικούς,που εξελίχθηκαν σε κροίσους,που δεν ασχολήθηκαν με τα κοινά για να δώσουν,αλλά για να πάρουν.Και τα πήραν.
Καθημερινά ακούμε υπουργούς της παρούσας κυβέρνησης να πανικοβάλονται απο την έλειψη προγράμματος,και στόχων.
Η αξιωματική αντιπολίτευση,που θυμίζει φοιτητική παράταξη σε αμφιθέατρο και όχι κόμμα εξουσίας σε στιγμές ιστορικής κρίσης,και πιστή στη πάγια τακτική της άρνησης,χωρίς να φέρνει καμία καινούρια ιδέα στο τραπέζι,υιοθετεί πλήρως την αντιπολιτευτική τακτική του Πασόκ,επί εποχή Καραμανλή.
Και απο την άλλη ένα ΚΚΕ όπου θέλει κλείνει λιμάνια,πλατείες,και δρόμους,πάντα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Καταλήγοντας, επανέρχομαι στο εισαγωγικό ερώτημα. Αν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και στο πολιτικό σύστημα, δεν υπάρχει ελπίδα: η κατάρρευση θα είναι αναπότρεπτη. Δίχως άλλο, την κύρια ευθύνη τη φέρουν οι πολιτικοί,καθώς και το ίδιο το πολιτικό σύστημα,που περισσότερα κοινά έχει με την ολιγαρχία,παρά με την δημοκρατία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου