Μύκονος: Η συναυλία του Ρέμου και η θλίψη της περιφερόμενης παρακμής.
Αλεξάνδρα Τσόλκα 'Ένα ίνδαλμα φτιαγμένο από στόφα λαϊκή, σε καταγωγή και εικόνα που θα του διναν υλικό να γίνει εκφραστής καταπιεσμένων και όχι καψουρεμένων, όπως επέλεξε. Η αυθεντικότητα του σε μια Αυλίδα – πίστα, έδωσε λαιμό στο σφαγείο της μαύρης σαν στόμα ανοιχτό, έτοιμο να καταπιεί, πίστας, με τα υπερμηχανήματα, τις κυλιόμενες σκηνές, τις εκκωφαντικές μικροφωνικές, λογιών σταρ να ίπτανται με λαμπιόνια κρεμασμένα επάνω τους, σα χριστουγεννιάτικες μπεκάτσες. Η εποχή της ελαφρότητας, της επιδειξιομανίας, της χαώδους διασκέδασης σε κενά γεμισμένα με μπόμπα αλκοόλ, της λαγνείας που χόρευε με μίνι πάνω στο τραπέζι, μισό - αποπροσανατολισμένη Βεδουίνα και μισό - αμερικανοποιημένη με σπουδές σε ιδιωτικό κολέγιο κι αγαπημένη πόλη την Νέα Υόρκη, του λαδέμπορου με τις εισπράξεις απ τη σοδειά στην τσέπη στο πρώτο τραπέζι, του σωματέμπορου με το δειγματισμό από νεαρή σάρκα, είναι πίσω. Τα τύπου μπουζούκια, πρώην σουπερ μάρκετ που έγιναν κλαμπ, με τα ηχεία να