Φ.ΝΙΤΣΕ :ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ
Δεν ακούσατε για εκείνον τον τρελό που κρατούσε ένα αναμμένο φανάρι μέρα μεσημέρι κι έτρεχε στην πλατεία της αγοράς φωνάζοντας ασταμάτητα :
«Γυρεύω το Θεό! Γυρεύω το Θεό!»
- Επειδή όμως πολλοί από τους παρευρισκόμενους δεν πίστευαν στο Θεό , ξέσπασε ηχηρό γέλιο. Μήπως χάθηκε αυτός ;ρώτησε κάποιος .Μήπως έχασε το δρόμο του σαν το μικρό παιδί ; είπε κάποιος άλλος .Ή μήπως κρύβεται ; Μήπως μας φοβάται ; Μήπως μπάρκαρε στο πλοίο ; Μήπως ξενιτεύτηκε ;-Τέτοια έλεγαν και γελούσαν . Ο τρελός πήδησε ανάμεσά τους και τους διαπέρασε με τη ματιά του.
«Που είναι ο Θεός ;» φώναξε .
«Θα σας πω εγώ! Τον σκοτώσαμε –εσείς κι εγώ ! Όλοι είμαστε δολοφόνοί του!
Αλλά πως το κάναμε αυτό ; Πώς μπορέσαμε να αδειάσουμε τη θάλασσα ;
Ποιός μας έδωσε το σφουγγάρι για να σβήσουμε όλο τον ορίζοντα ;
Τι κάναμε όταν κόψαμε την αλυσίδα που ενώνει τούτη τη γή με τον ήλιο της;
Προς τα που κινείται αυτή τώρα ;
Πίσω ,πλάγια, μπροστά , πρός όλες τις μεριές ;
Υπάρχει ακόμα ένα πάνω κι ένα κάτω ;
Δεν περιπλανιόμαστε μέσα σ’ένα ατέλειωτο μηδέν ;
Δεν νιώθουμε την ανάσα του κενού χώρου ;
Δεν κάνει περισσότερο κρύο ;
Δεν έρχεται η νύχτα , πάντα η νύχτα πάνω μας ;
Δεν πρέπει ν’ ανάβουμε φανάρια στο καταμεσήμερο ;
Δεν ακούμε ακόμη τίποτε από το θόρυβο του κάνουν οι νεκροθάφτες που θάβουν το Θεό ;
Δεν μυρίζουμε ακόμη τίποτε από τη θεική αποσύνθεση;
Και οι θεοί αποσυντίθεται ! Ο Θεός είναι νεκρός ! Ο Θεός παραμένει νεκρός !
Κι εμείς τον σκοτώσαμε ! Πως να παρηγορηθούμε εμείς , οι φονιάδες των φονιάδων ; Κάτω απ’ το μαχαίρι μας μάτωσε ότι πιο άγιο και πιο ισχυρό είχε ως τώρα ο κόσμος – ποιός θα μας καθαρίσει απ’ αυτό το αίμα ;
Ποιός νερό μπορεί να μας πλύνει ;Ποιούς εξιλασμούς , ποιά ιερά παιχνίδια πρέπει να εφεύρουμε ; Το μέγεθος αυτής της πράξης δεν είναι πολύ μεγάλο για μας ; Δεν πρέπει να γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι θεοί απλώς για να φαινόμαστε άξιοι της ;
Ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερη πράξη – κι όποιος γεννηθεί μετά από μας θα ανήκει , χάρη σε τούτη την πράξη , σε μια ιστορία ανώτερη από κάθε ιστορία που υπήρξε μέχρι τώρα !»Εδώ σιώπησε ο τρελός και ξανακοίταξε τους ακροατές του – κι εκείνοι έμεναν όλοι άλαλοι και τον κοίταζαν έκπληκτοι .»
Φ.ΝΙΤΣΕ :ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ ,απόσπασμα από την παράγραφο 125
«Γυρεύω το Θεό! Γυρεύω το Θεό!»
- Επειδή όμως πολλοί από τους παρευρισκόμενους δεν πίστευαν στο Θεό , ξέσπασε ηχηρό γέλιο. Μήπως χάθηκε αυτός ;ρώτησε κάποιος .Μήπως έχασε το δρόμο του σαν το μικρό παιδί ; είπε κάποιος άλλος .Ή μήπως κρύβεται ; Μήπως μας φοβάται ; Μήπως μπάρκαρε στο πλοίο ; Μήπως ξενιτεύτηκε ;-Τέτοια έλεγαν και γελούσαν . Ο τρελός πήδησε ανάμεσά τους και τους διαπέρασε με τη ματιά του.
«Που είναι ο Θεός ;» φώναξε .
«Θα σας πω εγώ! Τον σκοτώσαμε –εσείς κι εγώ ! Όλοι είμαστε δολοφόνοί του!
Αλλά πως το κάναμε αυτό ; Πώς μπορέσαμε να αδειάσουμε τη θάλασσα ;
Ποιός μας έδωσε το σφουγγάρι για να σβήσουμε όλο τον ορίζοντα ;
Τι κάναμε όταν κόψαμε την αλυσίδα που ενώνει τούτη τη γή με τον ήλιο της;
Προς τα που κινείται αυτή τώρα ;
Πίσω ,πλάγια, μπροστά , πρός όλες τις μεριές ;
Υπάρχει ακόμα ένα πάνω κι ένα κάτω ;
Δεν περιπλανιόμαστε μέσα σ’ένα ατέλειωτο μηδέν ;
Δεν νιώθουμε την ανάσα του κενού χώρου ;
Δεν κάνει περισσότερο κρύο ;
Δεν έρχεται η νύχτα , πάντα η νύχτα πάνω μας ;
Δεν πρέπει ν’ ανάβουμε φανάρια στο καταμεσήμερο ;
Δεν ακούμε ακόμη τίποτε από το θόρυβο του κάνουν οι νεκροθάφτες που θάβουν το Θεό ;
Δεν μυρίζουμε ακόμη τίποτε από τη θεική αποσύνθεση;
Και οι θεοί αποσυντίθεται ! Ο Θεός είναι νεκρός ! Ο Θεός παραμένει νεκρός !
Κι εμείς τον σκοτώσαμε ! Πως να παρηγορηθούμε εμείς , οι φονιάδες των φονιάδων ; Κάτω απ’ το μαχαίρι μας μάτωσε ότι πιο άγιο και πιο ισχυρό είχε ως τώρα ο κόσμος – ποιός θα μας καθαρίσει απ’ αυτό το αίμα ;
Ποιός νερό μπορεί να μας πλύνει ;Ποιούς εξιλασμούς , ποιά ιερά παιχνίδια πρέπει να εφεύρουμε ; Το μέγεθος αυτής της πράξης δεν είναι πολύ μεγάλο για μας ; Δεν πρέπει να γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι θεοί απλώς για να φαινόμαστε άξιοι της ;
Ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερη πράξη – κι όποιος γεννηθεί μετά από μας θα ανήκει , χάρη σε τούτη την πράξη , σε μια ιστορία ανώτερη από κάθε ιστορία που υπήρξε μέχρι τώρα !»Εδώ σιώπησε ο τρελός και ξανακοίταξε τους ακροατές του – κι εκείνοι έμεναν όλοι άλαλοι και τον κοίταζαν έκπληκτοι .»
Φ.ΝΙΤΣΕ :ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ ,απόσπασμα από την παράγραφο 125
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου