Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Ο φόβος ως πολιτικό εργαλείο και πώς θα το αχρηστέψουμε . Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε: τη χρεοκοπία, την απόλυση, την κατάρρευση του ευρώ, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας. Κι όμως, ο αμερικανός καθηγητής Κόρεϊ Ρόμπιν με το βιβλίο του «Φόβος: Η ιστορία μιας πολιτικής ιδέας» αποκαλύπτει ότι ο φόβος είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης. Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας. Υπάρχει αντίδοτο; Ναι, λέει ο καθηγητής. Να ξεφοβηθούμε και να αντεπιτεθούμε.  Φόβος: Η ιστορία μιας πολιτικής ιδέας». Ο τίτλος στο εξώφυλλο του βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια μοιάζει να αναφέρεται (και) στην κατάσταση στην Ελλάδα. Ο αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Κόρεϊ Ρόμπιν έγραψε το βιβλίο όταν μεσουρανούσε ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και τη διεθνή πολιτική υπαγόρευε ο φόβος των τρομοκρατικών χτυπημάτων. Σήμερα τη σκυτάλη στ

Tου Νίκου Λυγερού.  Η ελπίδα έχει νόημα για τους περισσότερους, όταν βρίσκονται σε φάση αναμονής. Το θέμα είναι να μην την συγχέουν με την έννοια της τύχης. Σε αυτή την περίπτωση αντιμετωπίζουν τα πάντα με ένα παθητικό τρόπο και δεν συμμετέχουν σε καμία προσπάθεια αλλαγής. Μόνο όταν δεν ελπίζεις τίποτα, δεν φοβάσαι τίποτα κι είσαι ελεύθερος.  Η ελπίδα βρίσκει τα όρια της με την ανάγκη. Σε αυτό το σημείο βρίσκουμε τον αγώνα και μάλιστα την πάλη της αναγκαιότητας ενάντια στην τυχαιότητα. Αυτός είναι ο σκοπός της νοημοσύνης, για να προσφέρει το έργο της στους άλλους, στην ανθρωπότητα. Η ελπίδα είναι λοιπόν η αρχή που μετατρέπεται σε αξία μέσω της ανάγκης.  Είναι μία διαδικασία που γνωρίζει πολύ καλά ο ελληνισμός. Το έχει ζήσει και πριν από κάθε μεγάλη μάχη: στο Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες και στη Σαλαμίνα. Ο συνδυασμός της ελπίδας και της ανάγκης δημιουργεί ένα μαχητικό πεδίο, στο οποίο συσπειρώνεται ο ελληνισμός, όταν κατανοεί ότι υπάρχει ένα εχθρικό πλαίσιο που προσπαθεί να τον

Bλέποντας αυτό το πολύ συγκινητικό video,φαντάστικα για λίγο όλο αυτό να συμβαίνει στο κέντρο της Αθηνας.Μουσικοί και μουσική να έχουν πάρει τη θέση των λαθρομεταναστών των παρανομων μικροπωλητών,των τσαντάκηδων,και κάθε παρανομου στοιχείου,και τους Αθηναίους να κυκλοφορούν σε μια Αθηνα ανθρώπινη,καθαρή και πάνω από όλα ασφαλή.Η ιστορία αυτής της πόλης το αξίζει.

Ο Έλληνας Πυθέας ήταν ο πρώτος θαλασσοπόρος της Iστορίας, λέει σε νέο βιβλίο Bρετανός ιστορικός. Ξεκίνησε τον 4ο αιώνα π.X. από τη Mασσαλία για τον ευρωπαϊκό βορρά. Kαι δεν βρήκε βαρβάρους, αλλά κασσίτερο, ήλεκτρο και χρυσό. Στο παλιό λιμάνι της Μασσαλίας, μία χάλκινη πλάκα γράφει: «Εδώ γύρω στο 600 π.X. Έλληνες ναυτικοί αποβιβάστηκαν προερχόμενοι από τη Φώκαια, ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας. Ίδρυσαν τη Μασσαλία από την οποία μεταλαμπαδεύτηκε στη Δύση ο πολιτισμός». Υπάρχει ένα πρόσωπο που υπονοείται πίσω από τις λέξεις αυτές. Λέγεται Πυθέας και το άγαλμά του βρίσκεται σε μία εσοχή της πρόσοψης του Χρηματιστηρίου Αξιών της πόλης, μαζί με εκείνο του Ευθυμένη.H παρουσία τους εκεί έχει έναν ειδικό συμβολισμό. Οι δύο Έλληνες θαλασσοπόροι από τη Μασσαλία βοήθησαν το άνοιγμα του εμπορίου σε μια πόλη που κάποτε ήλεγχε μεγάλο μέρος της μεσογειακής οικονομίας. Και ο μεν Ευθυμένης ταξίδεψε προς Νότον. Έφθασε στη Σενεγάλη, πιθανόν και στην Γκάνα. Ο Πυθέας όμως τράβηξε προς Βορρά