Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Από τις κορυφαίες στιγμές για το Ελληνικό τραγούδι,με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη,και στίχους σε ποίηση του μεγάλου Μανώλη Αναγνωστάκη,το "Δρόμοι παλιοί" ντύνει μουσικά την ταινία Σέρπικο με πρωταγωνιστή τον Al Pacino,μια από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Υπάρχουν όμως σ'αυτό δυο συνταρακτικά στοιχεία που δεν επισημάνθηκαν πουθενά ή δεν εκτιμήθηκαν καθόλου και τα οποία κάνουν το τραγούδι αυτό και ΣΤΑΘΜΟ της ανθρώπινης πορείας. 1ο  Από το τραγούδι λείπει, για λόγους ίσως μουσικού μέτρου, μια κωδική και καθοριστική λέξη που δραματοποιεί διαχρονικά την ιστορία του ανθρώπου. Η λέξη αυτή είναι η λέξη "ΑΚΟΜΑ".  Συγκεκριμένα το τραγούδι λέει, ανάμεσα στ' άλλα, " ...κρατώντας / μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες..." , ενώ ο ποιητής γράφει στο βιβλίο του " ...κρατώντας / ΑΚΟΜΑ μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες... "  Αυτή η βαθιά νοηματική λέξη εκφράζει βιωματικά τον ανυποχώρητο αγώ

Να φεύγεις από όσα νόμιζες για αληθινά... Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο. Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκε σαι - από εκεί που δεν ξέρεις γιατί σε κρατάνε. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.  Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη!  Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.  Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωστάς!  Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει! Να μάθεις να φεύγεις... Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.  Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.  Να φεύγεις από όσα νόμιζες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά..."