Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

 ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ Ενώ εμείς εδώ αναζητούμε το μέλλον μας… στα χαρακώματα της Κερατέας, σπάζοντας τα μηχανήματα του μετρό, κλείνοντας τα λιμάνια και άλλες πρωτοπορίες, δίπλα μας η Τουρκία στρώνει ένα μέλλον αυτοκρατορικό, μιας και εκεί σκέπτονται να κάνουν πρωτεύουσα του κράτους τους την Κωνσταντινούπολη, με ό,τι αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα και στον συμβολισμό του. Εκεί οραματίζονται να γίνει η οικονομία τους (που πέρασε από ΔΝΤ) η δέκατη ισχυρότερη στον κόσμο ως το 2023, σε αντίθεση με μας, που θα είμαστε μέχρι τον λαιμό πνιγμένοι σε θαλασσοδάνεια και απασχολημένοι με το πάντα φλέγον και… πρωτεύον θέμα τού αν θα διατηρήσουμε... το άσυλο ή όχι στα ανύπαρκτα πανεπιστήμιά μας. Επίσης η Τουρκία φιλοδοξεί με την έναρξη της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα να καταστεί πέμπτη αγροτική δύναμη στον κόσμο, τη στιγμή που εμείς ακόμα ψάχνουμε να βρούμε το είδος καλλιέργειας που έπρεπε να εφαρμόσουμε με τις επιδοτήσεις που προ πολλού πήγαν υπέρ των μερσεντές και των σκυλάδικων. Ενώ εμ

Η σημερινή κρίση είναι πολύ-επίπεδη δηλωνει σε ομιλία του,ο καθηγητής πανεπιστημιου Πειραιά k.Νίκος Κοτζιάς. Η κρίση είναι πολιτισμική,κοινωνική,ηθική,και συνοδεύεται από μια αγρια και άδικη ανακατανομή πλούτου.

Είναι κάτι στιγμές που σου μένουνε για πάντα χαραγμένες στο μυαλό.Που ούτε ο ίδιος αδυσώπητος χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Στιγμές που διαρκούν όσο το φλας μιας φωτογραφικής μηχανής,και αποτυπώνονται σαν φωτογραφίες στο μυαλό,στη ψυχή σου για μια ολόκληρη ζωή. Ήταν καλοκαίρι του 1997 όταν στο θέατρο της Μεσαιωνικής τάφρου της Ρόδου,θα διεξαγόταν η συναυλία του Νίκου Παπάζογλου.Σάββατο πρωί λοιπόν το φορτηγό που φέρνει της σκηνές,τα φώτα,και όλο τον εξοπλισμό μόλις έφτασε.Ανοίγει η πόρτα του οδηγού και κατεβαίνει μια φυσιογνωμία γνωστη.Ένας τύπος με τζιν πουκάμισο,καταϊδρωμένος,και εμφανώς ταλαιπωρημένος από το πολύωρο ταξίδι του από τον Πειραιά.Aφού μας καλημέρισε,αρχίσαμε να,κατεβάζουμε τις μικροφωνικές τα ηχεία και ολόκληρο τον εξοπλισμό για να στηθεί.Όση ώρα  εργαζόμουν μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι ο τύπος που μόλις κατέβηκα από το φορτηγό,και δουλεύει ως χαμάλης είναι ο τραγουδοποιός,που άκουγα,θαύμαζα,και καρτερούσα να τον δω σε συναυλία.Πως είναι δυνατόν ένας τέτοιου βεληνεκ

Η πολλή ανάπτυξη και η πολλή πρόοδος μας έχουν παραζαλίσει, μου φαίνεται, καθώς όλα δείχνουν ότι τίποτα τελικά δεν πάει κα­λά! Όσο αναπτυσσόμαστε τόσο στενεύει το πουκά­μισο και κόβουν τα παπούτσια. Μήπως να μέναμε λιγάκι στάσιμοι για να πάρουμε καμιάν ανάσα; Μή­πως πρέπει να κόψουμε λίγο τη φόρα τής προόδου και της ανάπτυξης για να το ξανασκεφτούμε; Να μείνουμε μετεξεταστέοι σε κανένα μάθημα και να το ξαναδιαβάσουμε με την ησυχία μας; Όλοι μιλάνε για επιδόσεις και η ανθρωπότητα πάει από το κακό στο χειρότερο με παραζαλισμένους εκλεγμένους δι­αχειριστές της εξουσίας να πετάνε από τη μια πόλη στην άλλη φέρνοντας το ένα αποτέλεσμα χειρότερο από το άλλο. Ας μείνουν άπραγοι για λίγο, ας μην βι­άζονται να συμβάλουν στην παγκόσμια συσσώρευ­ση του πλούτου και της δύναμης προς όφελος ελά­χιστων νεκρόφιλων καθαρμάτων. Ας μας αφήσουν ένα Σαββατοκύριακο ήρεμους να συναντηθούμε με­ταξύ μας, όσοι έχουμε κρατήσει τις επαφές μας με φίλους, να ξαποστάσουμε, δίχως τον τρόμο του με­ροκάματου, το άγχος τ