Είναι κάτι στιγμές...

Είναι κάτι στιγμές που σου μένουνε για πάντα χαραγμένες στο μυαλό.Που ούτε ο ίδιος αδυσώπητος χρόνος δεν μπορεί να σβήσει.
Στιγμές που διαρκούν όσο το φλας μιας φωτογραφικής μηχανής,και αποτυπώνονται σαν φωτογραφίες στο μυαλό,στη ψυχή σου για μια ολόκληρη ζωή.
Ήταν καλοκαίρι του 1997 όταν στο θέατρο της Μεσαιωνικής τάφρου της Ρόδου,θα διεξαγόταν η συναυλία του Νίκου Παπάζογλου.Σάββατο πρωί λοιπόν το φορτηγό που φέρνει της σκηνές,τα φώτα,και όλο τον εξοπλισμό μόλις έφτασε.Ανοίγει η πόρτα του οδηγού και κατεβαίνει μια φυσιογνωμία γνωστη.Ένας τύπος με τζιν πουκάμισο,καταϊδρωμένος,και εμφανώς ταλαιπωρημένος από το πολύωρο ταξίδι του από τον Πειραιά.Aφού μας καλημέρισε,αρχίσαμε να,κατεβάζουμε τις μικροφωνικές τα ηχεία και ολόκληρο τον εξοπλισμό για να στηθεί.Όση ώρα  εργαζόμουν μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι ο τύπος που μόλις κατέβηκα από το φορτηγό,και δουλεύει ως χαμάλης είναι ο τραγουδοποιός,που άκουγα,θαύμαζα,και καρτερούσα να τον δω σε συναυλία.Πως είναι δυνατόν ένας τέτοιου βεληνεκούς καλλιτέχνης να είναι τόσο απλός,τόσο λιτός,τόσο ευγενικός τόσο καθημερινός!!!
Αυτή η εικόνα θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη για ένα και μοναδικό λόγο.
Γιατί πάνω από όλα ήταν αληθινός.Δεν ήταν ο κύριος Παπάζογλου.Ήταν ο δικός μας ο Νικόλας.

Ενα δάκρυ είναι λίγο..άλλωστε και πριν να φύγεις σου το αφιέρωνα αρκετά συχνά.
Σε ευχαριστώ.
Ευχαριστώ για όλες τις φορές που εξόρισες την ψυχή μου
σε άλλους μαγικούς τόπους.Όπως αυτό της Νισύρου που λάτρευες.

Καλό ταξίδι Νικόλα...