Jet lag
Η πολλή ανάπτυξη και η πολλή πρόοδος μας έχουν παραζαλίσει, μου φαίνεται, καθώς όλα δείχνουν ότι τίποτα τελικά δεν πάει καλά! Όσο αναπτυσσόμαστε τόσο στενεύει το πουκάμισο και κόβουν τα παπούτσια. Μήπως να μέναμε λιγάκι στάσιμοι για να πάρουμε καμιάν ανάσα; Μήπως πρέπει να κόψουμε λίγο τη φόρα τής προόδου και της ανάπτυξης για να το ξανασκεφτούμε; Να μείνουμε μετεξεταστέοι σε κανένα μάθημα και να το ξαναδιαβάσουμε με την ησυχία μας; Όλοι μιλάνε για επιδόσεις και η ανθρωπότητα πάει από το κακό στο χειρότερο με παραζαλισμένους εκλεγμένους διαχειριστές της εξουσίας να πετάνε από τη μια πόλη στην άλλη φέρνοντας το ένα αποτέλεσμα χειρότερο από το άλλο. Ας μείνουν άπραγοι για λίγο, ας μην βιάζονται να συμβάλουν στην παγκόσμια συσσώρευση του πλούτου και της δύναμης προς όφελος ελάχιστων νεκρόφιλων καθαρμάτων. Ας μας αφήσουν ένα Σαββατοκύριακο ήρεμους να συναντηθούμε μεταξύ μας, όσοι έχουμε κρατήσει τις επαφές μας με φίλους, να ξαποστάσουμε, δίχως τον τρόμο του μεροκάματου, το άγχος της επόμενης μέρας, την αγωνία της αβεβαιότητας, της χρεοκοπίας...
Η ανθρωπότητα μέρα - νύχτα αγωνίζεται για το κέρδος, τις αγορές, τα χρηματιστήρια. Βλέπω τους μεγαλόσχημους πρωθυπουργούς, υπουργούς και υψηλούς παρατρεχάμενους, να αγωνιούν, να εργάζονται πυρετωδώς προκειμένου να τακτοποιήσουν τις τρέχουσες δύσκολες και πολύπλοκες υποθέσεις της παγκοσμιοποίησης, να αντιμετωπίσουν τους απρόβλεπτους παράγοντες, να ισορροπήσουν τις ανισορροπίες ενός υπερμεγέθους κόσμου που παραπαίει. Όλοι είναι σοφοί, ικανοί και σπουδαίοι, ωστόσο τίποτα δεν πάει πουθενά καλά, καθώς φαίνεται! Τι να σημαίνει αυτό άραγε; Μέχρι πότε η ανθρωπότητα θα κυνηγά μιαν ανάπτυξη που δεν μπορεί να την προλάβει, να τη χειριστεί, να την καταναλώσει, να την πουλήσει και να την αγοράσει – και το σημαντικότερο, για να μην ξεχνιόμαστε, μιαν ανάπτυξη που αδυνατεί δραματικά να την καταστήσει ευτυχέστερη!
Μέσα σε όλη αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, η εμπορία των ειδήσεων δίνει και παίρνει! Παράγεται απίστευτος πλούτος! Λέτε γι’ αυτό οι τηλεοπτικοί αστέρες να παρουσιάζουν τις τραγωδίες με τόση θέρμη;
Ωστόσο, μαθαίνοντας τα νέα με τρομακτική ταχύτητα, ξεχνούμε να μετέχουμε στη δική μας ζωή! Τη μια μένουμε καθηλωμένοι έντρομοι θεατές της τραγωδίας στην Ιαπωνία, την άλλη χάνουμε τον ύπνο μας μην τύχει και σκάσει ο πυρηνικός αντιδραστήρας της προηγμένης Ιαπωνίας της τάξης και της ανάπτυξης, που χτίστηκε πάνω σε ένα έδαφος που χορεύει σε ρυθμούς 8 και 9 Ρίχτερ· έπειτα μεταφέρουμε τον τρόμο μας στη Λιβύη. Εκεί, το διεστραμμένο πρόσωπο ενός ηγετίσκου μάς καθηλώνει. Πλήθη, βόμβες, διαμελισμένα πτώματα, αίματα, κανόνια, αεροπλάνα και διαπρύσιες διεθνείς διαμαρτυρίες ηγετών που μιλούν για εγκληματία, τον ίδιο που τρεις μήνες πριν, αγκάλιαζαν περιχαρείς και του έστηναν τις γελοίες σκηνές του στα πάρκα τους υπογράφοντας συμφωνίες μαζί του! Συμφωνίες που ωστόσο – εδώ δυσκολεύουν τα πράγματα – μας εξασφάλιζαν ενέργεια, για να ανάβουμε τα φώτα μας, να κινούμε τα αμάξια μας και γενικά για να μην κουραζόμαστε, να μπορούμε να ανοιγοκλείνουμε τους διακόπτες μας με ό,τι αυτό σημαίνει για τη ζωή μας. Άρα, μαζί με τους πολιτικούς που πολλές φορές με περισσή ευκολία κατηγορούμε λέγοντάς τους υποκριτές, συμμετέχουμε κι εμείς, ανάλογα με τον κεκτημένο τρόπο ζωής μας, στα διεθνή παιχνίδια, στους βομβαρδισμούς, στις δολοπλοκίες και στη γενικότερη υποκρισία…
Τι θα λέγαμε για μια κυβέρνηση που θα μας έκοβε το ρεύμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αν δεν συμμετείχαμε σε μια ομάδα κρατών που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παίζει ρόλο στις εξελίξεις; Θα δεχόμουν η χώρα μου να μην έχει πραγματικά καμιά συμμετοχή στον διεθνή αποκλεισμό της Λιβύης, αν δεχόμουν ταυτόχρονα να υπομείνω τις συνέπειες αυτής της πράξης: να μην έχω πετρέλαιο για να… βάλω τη χώρα στην πρίζα! Το να επικαλείσαι ότι είσαι εναντίον του πολέμου είναι υποκριτικό, μιας και κανείς δεν είναι υπέρ του πολέμου. Το να αποκρύπτεις τις συνέπειες και το κόστος αυτών των διακηρύξεων, αυτό είναι εγκληματικό – αν καταλαβαινόμαστε…
http://www.topontiki.gr/article/15114
Η ανθρωπότητα μέρα - νύχτα αγωνίζεται για το κέρδος, τις αγορές, τα χρηματιστήρια. Βλέπω τους μεγαλόσχημους πρωθυπουργούς, υπουργούς και υψηλούς παρατρεχάμενους, να αγωνιούν, να εργάζονται πυρετωδώς προκειμένου να τακτοποιήσουν τις τρέχουσες δύσκολες και πολύπλοκες υποθέσεις της παγκοσμιοποίησης, να αντιμετωπίσουν τους απρόβλεπτους παράγοντες, να ισορροπήσουν τις ανισορροπίες ενός υπερμεγέθους κόσμου που παραπαίει. Όλοι είναι σοφοί, ικανοί και σπουδαίοι, ωστόσο τίποτα δεν πάει πουθενά καλά, καθώς φαίνεται! Τι να σημαίνει αυτό άραγε; Μέχρι πότε η ανθρωπότητα θα κυνηγά μιαν ανάπτυξη που δεν μπορεί να την προλάβει, να τη χειριστεί, να την καταναλώσει, να την πουλήσει και να την αγοράσει – και το σημαντικότερο, για να μην ξεχνιόμαστε, μιαν ανάπτυξη που αδυνατεί δραματικά να την καταστήσει ευτυχέστερη!
Μέσα σε όλη αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, η εμπορία των ειδήσεων δίνει και παίρνει! Παράγεται απίστευτος πλούτος! Λέτε γι’ αυτό οι τηλεοπτικοί αστέρες να παρουσιάζουν τις τραγωδίες με τόση θέρμη;
Ωστόσο, μαθαίνοντας τα νέα με τρομακτική ταχύτητα, ξεχνούμε να μετέχουμε στη δική μας ζωή! Τη μια μένουμε καθηλωμένοι έντρομοι θεατές της τραγωδίας στην Ιαπωνία, την άλλη χάνουμε τον ύπνο μας μην τύχει και σκάσει ο πυρηνικός αντιδραστήρας της προηγμένης Ιαπωνίας της τάξης και της ανάπτυξης, που χτίστηκε πάνω σε ένα έδαφος που χορεύει σε ρυθμούς 8 και 9 Ρίχτερ· έπειτα μεταφέρουμε τον τρόμο μας στη Λιβύη. Εκεί, το διεστραμμένο πρόσωπο ενός ηγετίσκου μάς καθηλώνει. Πλήθη, βόμβες, διαμελισμένα πτώματα, αίματα, κανόνια, αεροπλάνα και διαπρύσιες διεθνείς διαμαρτυρίες ηγετών που μιλούν για εγκληματία, τον ίδιο που τρεις μήνες πριν, αγκάλιαζαν περιχαρείς και του έστηναν τις γελοίες σκηνές του στα πάρκα τους υπογράφοντας συμφωνίες μαζί του! Συμφωνίες που ωστόσο – εδώ δυσκολεύουν τα πράγματα – μας εξασφάλιζαν ενέργεια, για να ανάβουμε τα φώτα μας, να κινούμε τα αμάξια μας και γενικά για να μην κουραζόμαστε, να μπορούμε να ανοιγοκλείνουμε τους διακόπτες μας με ό,τι αυτό σημαίνει για τη ζωή μας. Άρα, μαζί με τους πολιτικούς που πολλές φορές με περισσή ευκολία κατηγορούμε λέγοντάς τους υποκριτές, συμμετέχουμε κι εμείς, ανάλογα με τον κεκτημένο τρόπο ζωής μας, στα διεθνή παιχνίδια, στους βομβαρδισμούς, στις δολοπλοκίες και στη γενικότερη υποκρισία…
Τι θα λέγαμε για μια κυβέρνηση που θα μας έκοβε το ρεύμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αν δεν συμμετείχαμε σε μια ομάδα κρατών που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παίζει ρόλο στις εξελίξεις; Θα δεχόμουν η χώρα μου να μην έχει πραγματικά καμιά συμμετοχή στον διεθνή αποκλεισμό της Λιβύης, αν δεχόμουν ταυτόχρονα να υπομείνω τις συνέπειες αυτής της πράξης: να μην έχω πετρέλαιο για να… βάλω τη χώρα στην πρίζα! Το να επικαλείσαι ότι είσαι εναντίον του πολέμου είναι υποκριτικό, μιας και κανείς δεν είναι υπέρ του πολέμου. Το να αποκρύπτεις τις συνέπειες και το κόστος αυτών των διακηρύξεων, αυτό είναι εγκληματικό – αν καταλαβαινόμαστε…
http://www.topontiki.gr/article/15114
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου