Παρακολουθώντας κανείς πολλά blog δεν αργεί να διαπειστώσει παρ'όλη τη διαφορετική θεματολογία,ότι τα περισσότερα απ'αυτά,έχουν ένα κοινό παρανομαστή,που είναι ο θυμός,και όχι άδικα. Η αμφισβήτηση,η αγανάκτηση,ακόμα και η άρνηση,έδωσαν τη θέση τους στον θυμό.Συνειδητοποιήσαμε ότι ο τρόπος με τον οποίο συνηθίσαμε να ζούμε σ'αυτή τη χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια πνέει πλέον τα λοίσθια.Υψηλό βιοτικό επίπεδο με δανεικά τέρμα! Είναι γεγονός,ότι οι πολίτες αυτής της χώρας,ήταν παγιδευμένοι σε ένα πολιτικό σύστημα,μη παραγωγικό,ελειπές σε πολλούς τομείς,και ταγμένο στις πελατειακές σχέσεις.Ασφαλιστικό,παιδεία,υγεία,και γενικά ένα κοινωνικό κράτος,ανύπαρκτο.Η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας,και που θα την μαστίζει-δυστηχώς-για πολλά ακόμα χρόνια,είναι περισσότερο κοινωνική,παρά οικονομική.Ο φόβος για μεγάλες κοινωνικές αναναταράξεις,είναι μεγαλύτερες απο ποτέ.Και ειδικά με μια κυβέρνηση,που δείχνει να πορεύεται πρός τον πανικό. Εντύπωση δε, μου έκανε όταν άκουσα τον κ.Παπανδρέ