EΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΕΣ

Αρθρο της Τασουλας Kαραϊσκακη στην εφημερίδα ''Καθημερινή''.

Kάποια ζητήματα είναι ξεδιπλωμένα εμπρός μας άλυτα ή σε πορεία λανθασμένης επίλυσης, χρόνια τώρα, αλλά εμείς ούτε που νοιαζόμαστε. Δικαιολογημένα, ίσως, την παρούσα στιγμή. Δεν μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη του θηριώδους παγόβουνου με το όνομα δημοσιονομική κρίση. Το θρίλερ στις οθόνες δεν αφήνει περιθώρια για διαχρονικές αναλύσεις. Το πρόβλημα είναι ότι το αντιμετωπίζουμε έτσι, ως θρίλερ στην οθόνη. Παίρνουμε τα μέτρα μας (μεταφορά καταθέσεων σε θυρίδες!) και φιλοδοξούμε ότι θα τα βολέψουμε «κολυμπώντας» στο γνώριμο χάος, με τις αυθαιρεσίες, τις παρατυπίες και μοναδικό μπούσουλα τη βολή μας. Μάθαμε, σαν χαμαιλέοντες, να επιβιώνουμε προσαρμοζόμενοι στα δύσκολα. (Και να ξεφαντώνουμε, χωρίς μέτρο, όταν τα πράγματα στρώσουν). Ευμετάβολοι, γκρινιάρηδες, αμφίθυμοι, καιροσκόποι (είδαμε την Ε.Ε. σαν κρουνό κονδυλίων, αδιαφορώντας στην πράξη για τις υποχρεώσεις), αποφεύγουμε να συνυπολογίσουμε ότι η κρίση δεν ήρθε αιφνίδια και δεν είναι ίωση που θα περάσει, αλλά η κραυγαλέα ένδειξη μιας από καιρό σοβούσας πολιτικής, θεσμικής, κοινωνικής αποσάθρωσης. Ενα παταγώδες ξέσπασμα που θα αλλάξει συθέμελα την καθημερινότητά μας. Προετοιμαζόμαστε;

Μάλλον συνεχίζουμε να ισορροπούμε επιστρέφοντας στο γνώριμο έρμα. Το ρουσφέτι, το φακελάκι, την κρατικοδίαιτη ζωή. Χωρίς συλλογική συνείδηση, χωρίς αληθινή διάθεση για αντίσταση, φασαριόζοι, αλλά πειθήνιοι. Επαναστάτες στα λόγια και μοιρολάτρες στην πράξη.
Αποτελεί στερεότυπο ότι η μακροχρόνια υποτέλεια οδήγησε τους Ελληνες στην ιδεολογική αλλοτρίωση, καλλιέργησε σ’ αυτούς ένα είδος μειονεξίας. Ομως αν δεν ανατρέξουμε στο παρελθόν, στην αλληλοδιαδοχή των επεμβάσεων, των εκβιασμών, των εξευτελισμών που υπέστη η Ελλάδα, στις εποχές που άλλοι καθόριζαν τη μοίρα της μικρής φτωχής χώρας με τη στρατηγική θέση, ίσως δεν θα μπορέσουμε να ψηλαφήσουμε το μέλλον. Εως χθες κοινή ήταν η αντίληψη της εξάρτησης. Χωρίς φωνή στην οικογένεια των εθνών, χωρίς υπόληψη και αναγνώριση αγώνων και θυσιών, οι Ελληνες αντιστέκονταν πάντα μόνοι, χωρίς φυλετικές συγγένειες και αλληλεγγύη, χωρίς ιστορικούς συμμάχους, αποκομμένοι και σχεδόν πάντα αμυνόμενοι.
Σήμερα οι επεμβάσεις δεν γίνονται πια με καταναγκασμό, αλλά διά της πληροφορίας, του Τύπου, των μαζικών προτύπων ζωής, της τεχνολογίας, των λυσσαλέων ανταγωνισμών και, κυρίως, του δανεισμού και των υπερχρεώσεων. Η οικονομική εξάρτηση είναι η νέα υποτέλεια. Ο θείος Σαμ και η μαμά Ευρώπη δεν προσφέρουν άδολη χείρα βοηθείας στην «ασήμαντη» εσχατιά της ευρωπαϊκής ηπείρου. Αν δεν υψώσουμε το ανάστημά μας, αν δεν πολεμήσουμε για τη σχετική αυτονομία μας θα βιώσουμε μια νέα εποχή παρεμβάσεων, εκβιασμών, εξευτελισμών. Μια νέα εποχή καταδυνάστευσης.
Το κύρος, η ακτινοβολία ενός έθνους δεν έχουν να κάνουν με την εδαφική έκταση και τον πληθυσμό του, αλλά με τα επιτεύγματά του. Είναι καιρός η ζωή μας, η νοοτροπία μας, η συμπεριφορά μας, οι όποιες επιδιώξεις μας να τεθούν εντός πολύ συγκεκριμένου σχεδίου. Αυτό της ηθικής ανασυγκρότησης, της κοινωνικής αναγέννησης, της ουσιαστικής παιδείας. Για να μην είναι οι Ελληνες απατεώνες ή υποζύγια, άξιοι της μοίρας τους. Για να πάψει η χώρα να είναι ένα κουβάρι που ταλαντεύεται ανάμεσα στη διάλυση και την «προστασία». Προϋπόθεση της εθνικής αυτονομίας δεν είναι μόνο η οικονομική ανάπτυξη, αλλά και η αχειραγώγητη σκέψη.