''ΑΚΟΥΓΑ ΚΑΙ ΓΩ...ΕΛΛΑΔΑ!''
''Στα χρόνια της ιταλικής κατοχής,στο νησί ,ζούσε ένας γέρος πάμπτωχος,με πολλά προβλήματα υγείας,που δεν του επέτρεπαν ούτε τα προς το ζείν να βγάλει.Μη έχοντας τι άλλο να κάνει,μια και οι κάτοικοι πάμπτωχοι και αυτοί τον βοηθούσαν όσο τους επέτρεπε και η δικιά τους φτώχεια,επισκεπτόταν κάθε μέρα το ιταλικό διοικητήριο όπου εκλιπαρούσε για λίγο ψωμί.Οι Ιταλοί στρατιωτικοί δεν του αρνήθηκαν ούτε μιά φορά τη βοήθειά τους.Λίγο ψωμί,λίγο τυρί,την επομένη,λίγα όσπρια την μεθεπόμενη,ο πάμπτωχος και σακάτης γέρος,πάντα είχε κάτι να πάρει.Μετά απο καιρό τα Δωδεκάννησα απελευθερώθηκαν απο τον ιταλικό ζυγό,και τη θέση των Ιταλών στρατιωτικών πήραν οι Ελληνες τότε χωροφύλακες.
Ο γέρος ως συνήθως πήγε για άλλη μια φορά,να ζητιανέψει ένα κομμάτι ψωμί,ελπίζοντας αυτή τη φορά ότι θα του δώσουν και κάτι παραπάνω,μια και στα γραφεία δεν υπήρχαν πια ιταλοί,αλλά Ελληνες πατριώτες! Επιτέλους!
Με περισσή χαρά,αλλά και πολύ πείνα,ο γέρος ξεκίνησε για τους Ελληνες χωροφύλακες να ζητιανέψει ένα κομμάτι ψωμί.Φθάνοντας λοιπόν και με το χέρι απλωμένο τους ζήτησε ένα κομμάτι ψωμί να ξεγελάσει για λίγο την πείνα του.
Η απάντηση των Ελλήνων όμως δεν ήταν αυτή που περίμενε.Τον πέταξαν κλωτσιδών έξω φωνάζοντας του ''βρε ούστ παλιόγερε που θέλεις και ψωμί! φύγε και μην τολμήσεις να ξαναπατήσεις εδώ!''
Βγαίνοντας ο καημένος κακήν -κακός απο το κτίριο της Χωροφυλακής αναφώνησε:
''Ακουγα και γώ, Ελλάδα!!!''
Πόσο επίκαιρο είναι αυτό που είπε αυτός ο άνθρωπος πριν απο εξήντα περίπου χρόνια!Σαν να μην άλλαξε τίποτα απο τότε.
Μετα την απελευθέρωση άρχισε το μαζικό κύμα μεταναστών,όπου χιλιάδες άνθρωποι με προορισμό την Αμερική,την Ευρώπη,και την Αυστραλία,όπου αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή,για αυτούς και τα παιδιά τους.Η Ελλάδα λαβωμένη απο δύο παγκοσμίους πολέμους έδιωχνε τα παιδιά της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Αν κάνουμε ένα φλας-μπακ, θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που να μην κρύβει στο συρτάρι μαυρόασπρες φωτογραφίες με συγγενείς που αναχωρούν για Αμερική και Αυστραλία. Η Ελλάδα ήταν κατ’ εξοχήν χώρα εξαγωγής μεταναστών. Κι όμως, κάποια στιγμή ο τροχός γύρισε.
Σήμερα, η Ελλάδα κινδυνεύει να πρωταγωνιστήσει στον μοιραίο νέο κύκλο της μετανάστευσης. Το προχθεσινό ρεπορτάζ του BBC ήταν σαφές: Ιρλανδία και Ελλάδα, χώρες με κοινή πορεία στο μεταναστευτικό, επιστρέφουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν. Η ύφεση, η ανεργία και η αταξία στον περιβάλλοντα χώρο θα εξαναγκάσουν πολλούς να αναζητήσουν την τύχη τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Θα έλεγε κανείς ότι οι νέοι μας είναι ασυλλόγιστοι. Ψάχνουν απλώς τρόπους να γευτούν τη ζωή. Ομως καθήμενος προ ημερών δίπλα σε νεανική παρέα, έγινα κοινωνός της αγωνίας τους. Διέκρινα ανάμεσα στις λέξεις το πόσο ξεκρέμαστοι νιώθουν, άκουσα να ψελλίζουν με φόβο τις λέξεις εργασία - ανεργία και αφουγκράστηκα το φευγιό τους. Ναι, αυτή την εσωτερική προετοιμασία φυγής στο εξωτερικό. Αυτό ακριβώς που ένοιωσα και γώ δύο χρόνια πριν,όταν σκεφτόμουν ότι θα πρέπει να αναζητήσω την τύχη μου σ'άλλη χώρα.Εκεί που οι κόποι μου θα πιάσουν τόπο.Εκεί που μπορώ να αντικρύσω το μέλλον μου με μεγαλύτερη αισιοδοξία.Πόση αποκρυπτογράφηση πια χρειάζονται τέτοιες συζητήσεις; Το ρεπορτάζ του BBC είναι σταγόνα στον ωκεανό της ειδησεογραφίας. Φοβάμαι, όμως, ότι αν δεν υπάρξουν μέτρα ουσιαστικής ανάπτυξης, η σημερινή σταγόνα θα γίνει τεράστιος καταρράκτης, από την ορμή του οποίου δεν ξέρω ποιος θα ξεφύγει!
Σας γράφω απο τη Σουηδία όπου ζω εδώ και ενάμιση χρόνο.Είμαι ένας απο αυτούς τους νέους-μετανάστες, που στα τριάντα-τρία μου χρόνια αποφάσισα να φύγω.Την Ελλάδα που μου έμαθαν στο σχολείο,αυτή της δημοκρατίας της αξιοκρατίας,και του πολιτισμού,δεν τη βρήκα πουθενά.Στο νοσοκομείο μου ζήτησε φακελάκι,το πτυχίο μου το κρέμασε στον τοίχο,και στη δουλειά, μου πλήρωνε με 700 ευρώ.Και στο τέλος μ έβαλε να πληρώσω τα κλεμμένα και τα σπασμένα ενός άθλιου πολιτικού συστήματος,που έφερε την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού.Οχι! Δεν θα πληρώσω για ένα σύστημα που δεν δουλεύει!!!
Θέλω να ανήκω στην Ελλάδα του Πλάτωνα,του Σωκράτη,και του Αριστοτέλη,που έθεσαν τις βάσεις για ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό.Την Ελλάδα την διαβάζω στα ποιήματα του Σεφέρη και του Ελύτη,την τραγουδάω με τα τραγούδια του Χατζιδάκι,του Ξαρχάκου,και του Θεωδοράκη.Την χορεύω στους ρυθμούς του Ζορμπά,και κουβαλάω μέσα μου το φώς,αυτό το μοναδικό φώς που λούζει την Ελλάδα,και τους ανθρώπους της.Ενα φώς που ποτέ δεν έφθασε στους πολιτικούς αυτής της ευλογημένης χώρας,τα τελευταία τριάντα χρόνια,με αποτέλεσμα να την βυθύσουν στο σκοτάδι.
Πως νοιώθετε κύριοι πολιτικοί μ'αυτά τα αποτελέσματα;
Θα ήθελα να ρωτήσω πολιτικούς από όλες τις πτέρυγες πώς νιώθουν σήμερα γι’ αυτό το τερατούργημα που έφτιαξαν από τη μεταπολίτευση και μετά; Μετανιώνουν, άραγε, για τις ορδές των προσλήψεων με αποκλειστικά κομματικά κριτήρια, για την πληθώρα των άχρηστων οργανισμών και των εκατοντάδων διοικητικών συμβουλίων που έφτιαξαν για να βολέψουν τους δικούς τους και γι’ αυτή τη νοοτροπία του χαβαλέ και του ωχαδερφισμού που συστηματικά καλλιέργησαν όλα αυτά τα χρόνια και που λειτουργούσε εναντίον όλων των υπόλοιπων, έντιμων και σκληρά αγωνιζόμενων πολιτών; Είχαν προβλέψει όλοι οι μαχητές της πρώτης γραμμής της πολιτικής σκηνής πού οδηγείται η χώρα με τις επιλογές τους; Τώρα, έχουν καταλάβει τι συμβαίνει; Eχουν μετανιώσει για όσα έκαναν και δεν έκαναν; Κοιμούνται ήσυχα το βράδυ; Τι φρονούν ότι πρέπει να γίνει; Εχουν κάτι να προτείνουν; Προβληματίζονται για το μέλλον των παιδιών τους και των υπολοίπων; ΄Η επαναπαύονται στις υπερεκτιμημένες δανεικές δάφνες τους, μακάριοι, εφησυχασμένοι και διά βίου εξασφαλισμένοι;
Μάλλον ναι.
Αυτοί που καταστρέψανε την χώρα μας,έρχονται τώρα σαν σωτήρες.
Και μη χειρότερα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου