Φόβος και όχι καλοκαίρι μέσα μας
Tης Μαριαννας Τζιαντζη
Είναι μια σκηνή που την έχουμε δει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες εποχής. Οι πόνοι της γέννας έχουν έρθει και, μες στην άγρια νύχτα, ο πατέρας βγαίνει με ένα φανάρι για να φέρει στο σπίτι τη μαμή ή τον γιατρό. Στην προ ηλεκτρισμού εποχή ή όταν έχει επιβληθεί συσκότιση, ο πατέρας βαδίζει κρατώντας ένα φανάρι. Αν η ταινία διαδραματίζεται στην εποχή κάποιου εμφυλίου πολέμου, ο νυχτερινός διαβάτης υψώνει μια μαγκούρα όπου έχει στερεώσει ένα λευκό μαντίλι.
Μια γλυκιά ανοιξιάτικη νύχτα ήταν η προχθεσινή και μάλιστα σε καιρό ειρήνης, όμως ένας νέος άνδρας σφάχτηκε τα χαράματα σαν το αρνί καθώς ετοιμαζόταν να πάρει το αυτοκίνητό του και να πάει στο μαιευτήριο για να προλάβει τη γέννηση της κόρης του. Για ένα βίντεο, κλεισμένο σε ένα τσαντάκι, ένα βρέφος γεννήθηκε ορφανό και αναρωτιέται κανείς σε ποια μαύρη αγορά θα πουληθεί η συσκευή που δεν πρόλαβε να αποτυπώσει το νεογέννητο.
Πληθαίνουν τα σημάδια που δείχνουν ότι η μετακίνηση, η ζωή στην πόλη και όχι μόνο στο εύφλεκτο αθηναϊκό κέντρο γίνεται θρίλερ. Πρόσφατα μια θεία μου μού τηλεφώνησε έντρομη, αναστατωμένη από μια ένοπλη ληστεία που είχε γίνει σε ένα σούπερ μάρκετ στην Πάτρα. Ενας πυροσβέστης, που βρισκόταν τυχαία ως πελάτης στο κατάστημα, επιχείρησε να εξουδετερώσει τον έναν από τους δύο ληστές, με αποτέλεσμα να δεχτεί μια σφαίρα και να τραυματιστεί θανάσιμα. «Δεν πρέπει να πηγαίνουμε για ψώνια το μεσημέρι και μάλιστα το Σάββατο», είπε η θεία, «γιατί τότε χτυπάνε οι ληστές, τότε τα ταμεία είναι γεμάτα. Να πηγαίνουμε το πρωί, όταν δεν έχουν ακόμα γίνει πολλές εισπράξεις...»
Το έγκλημα της Τρίτης αναστάτωσε την κοινή γνώμη και όχι απλώς την τηλεοπτική. Πώς να δεχτεί κανείς ότι μια από τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής ενός ανθρώπου σημαδεύεται από μια λίμνη αίματος; Πώς να αποδεχτεί κανείς το γεγονός ότι οι δρόμοι, που εκατοντάδες φορές τους έχουμε ανέμελα περπατήσει, γίνονται ύπουλα πεδία μάχης;
Ζούμε σε κατάσταση οικονομικής, εργασιακής αλλά και χωροταξικής πολιορκίας. Τοίχο τοίχο προχωράμε τη νύχτα, τοίχο τοίχο ανασαίνουμε και όλοι κατανοούμε σε ποιανού την αγκαλιά μάς ρίχνει ο φόβος και πώς ο φόβος μετατρέπεται σε μίσος και ρατσισμό.
Εκτός τόπου μοιάζει σήμερα η τηλεοπτική διαφήμιση μιας γνωστής μάρκας φρουτοχυμού, γυρισμένη σε μια πλατεία Ομονοίας που έχει μετατραπεί σε πλαζ. Χαρούμενοι λουόμενοι, ξαπλώστρες, γκαζόν, μια μεγάλη φουσκωτή πισίνα, πολύχρωμες βερμούδες, καμπίνες και ομπρέλες παραλίας. Και το σύνθημα: «Ακόμα και στους δύσκολους καιρούς, εμείς έχουμε το καλοκαίρι μέσα μας». Στο σποτάκι αυτό δεν φαίνονται ούτε τα καταστήματα που έχουν βάλει λουκέτο ούτε οι άνθρωποι-σκιές που στέκονται ή τριγυρίζουν άπραγοι σαν την άδικη κατάρα.
Ποιο καλοκαίρι; Ο φόβος μέσα μας, ο φόβος που ποτίζει το πεζοδρόμιο, το πάρκινγκ, την είσοδο της πολυκατοικίας.
Aρθρο της "Καθημερινής"
Είναι μια σκηνή που την έχουμε δει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες εποχής. Οι πόνοι της γέννας έχουν έρθει και, μες στην άγρια νύχτα, ο πατέρας βγαίνει με ένα φανάρι για να φέρει στο σπίτι τη μαμή ή τον γιατρό. Στην προ ηλεκτρισμού εποχή ή όταν έχει επιβληθεί συσκότιση, ο πατέρας βαδίζει κρατώντας ένα φανάρι. Αν η ταινία διαδραματίζεται στην εποχή κάποιου εμφυλίου πολέμου, ο νυχτερινός διαβάτης υψώνει μια μαγκούρα όπου έχει στερεώσει ένα λευκό μαντίλι.
Μια γλυκιά ανοιξιάτικη νύχτα ήταν η προχθεσινή και μάλιστα σε καιρό ειρήνης, όμως ένας νέος άνδρας σφάχτηκε τα χαράματα σαν το αρνί καθώς ετοιμαζόταν να πάρει το αυτοκίνητό του και να πάει στο μαιευτήριο για να προλάβει τη γέννηση της κόρης του. Για ένα βίντεο, κλεισμένο σε ένα τσαντάκι, ένα βρέφος γεννήθηκε ορφανό και αναρωτιέται κανείς σε ποια μαύρη αγορά θα πουληθεί η συσκευή που δεν πρόλαβε να αποτυπώσει το νεογέννητο.
Πληθαίνουν τα σημάδια που δείχνουν ότι η μετακίνηση, η ζωή στην πόλη και όχι μόνο στο εύφλεκτο αθηναϊκό κέντρο γίνεται θρίλερ. Πρόσφατα μια θεία μου μού τηλεφώνησε έντρομη, αναστατωμένη από μια ένοπλη ληστεία που είχε γίνει σε ένα σούπερ μάρκετ στην Πάτρα. Ενας πυροσβέστης, που βρισκόταν τυχαία ως πελάτης στο κατάστημα, επιχείρησε να εξουδετερώσει τον έναν από τους δύο ληστές, με αποτέλεσμα να δεχτεί μια σφαίρα και να τραυματιστεί θανάσιμα. «Δεν πρέπει να πηγαίνουμε για ψώνια το μεσημέρι και μάλιστα το Σάββατο», είπε η θεία, «γιατί τότε χτυπάνε οι ληστές, τότε τα ταμεία είναι γεμάτα. Να πηγαίνουμε το πρωί, όταν δεν έχουν ακόμα γίνει πολλές εισπράξεις...»
Το έγκλημα της Τρίτης αναστάτωσε την κοινή γνώμη και όχι απλώς την τηλεοπτική. Πώς να δεχτεί κανείς ότι μια από τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής ενός ανθρώπου σημαδεύεται από μια λίμνη αίματος; Πώς να αποδεχτεί κανείς το γεγονός ότι οι δρόμοι, που εκατοντάδες φορές τους έχουμε ανέμελα περπατήσει, γίνονται ύπουλα πεδία μάχης;
Ζούμε σε κατάσταση οικονομικής, εργασιακής αλλά και χωροταξικής πολιορκίας. Τοίχο τοίχο προχωράμε τη νύχτα, τοίχο τοίχο ανασαίνουμε και όλοι κατανοούμε σε ποιανού την αγκαλιά μάς ρίχνει ο φόβος και πώς ο φόβος μετατρέπεται σε μίσος και ρατσισμό.
Εκτός τόπου μοιάζει σήμερα η τηλεοπτική διαφήμιση μιας γνωστής μάρκας φρουτοχυμού, γυρισμένη σε μια πλατεία Ομονοίας που έχει μετατραπεί σε πλαζ. Χαρούμενοι λουόμενοι, ξαπλώστρες, γκαζόν, μια μεγάλη φουσκωτή πισίνα, πολύχρωμες βερμούδες, καμπίνες και ομπρέλες παραλίας. Και το σύνθημα: «Ακόμα και στους δύσκολους καιρούς, εμείς έχουμε το καλοκαίρι μέσα μας». Στο σποτάκι αυτό δεν φαίνονται ούτε τα καταστήματα που έχουν βάλει λουκέτο ούτε οι άνθρωποι-σκιές που στέκονται ή τριγυρίζουν άπραγοι σαν την άδικη κατάρα.
Ποιο καλοκαίρι; Ο φόβος μέσα μας, ο φόβος που ποτίζει το πεζοδρόμιο, το πάρκινγκ, την είσοδο της πολυκατοικίας.
Aρθρο της "Καθημερινής"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου